Świat twój, zamknięty w małej z oknem przestrzeni,
Tyle już razy powracał w twe wątłe ramiona.
Serce twe, bijące szlachetnym rytmem miłości,
Tyle już razy tonęło w brunatnym potoku rozczarowania.
Źrenice twoje, piękny obraz wciąż skrywające,
Tyle już razy poprzez ból, przerażenie, szeroko rozwarte…
Już czas przebudzić się z odrętwienia zimy
Porzucić ofiarne ołtarze rzeźbione z kamienia i krwi.
I wraz z tysiącem białych Motyli, ku nadziei
Unieść się w nowe, skąpane słońcem, ciepłe dni!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz