Halitoza

próbuję zebrać myśli.
nie potrafię.
nawet cisza jest zbyt głośna
nie słyszę, pochowanych
gdzieś w jej zgiełku,
własnych myśli.
opuszczam ten chłam.

ty wiesz, gdzie ta wiosna?
zapytał deszczowy ktoś,
doszczętnie przesiąknięty
zimowym tłumem.
marzyciel – pomyślałem,
bez słowa patrząc mu w oczy.
uciekłem przerażony
zamarzniętym spojrzeniem.

gdzieś z boku słyszę jak
flaszki w gardłach pękają.
siedzę
w oparach wódki,
niedopalonych fajek
- duszę się,
próbując zebrać myśli.

Na randce

tonąć w twych oczach
uwielbiam nieskończenie, na
bezdechu słuchać rytmu słów.
gubiąc się w garderoby przestrzeni,
nakreślone boskim tchnieniem
ciało, badać dłońmi - jakoby ósmy cud.

kocham, ciepłym tchnieniem
rozbierać cię ze wstydu
i szczytem dotykać na mapie punkt.
mrucząc do ucha spełnienia muzykę,
dosiadać w rytmie serca
srebrnym welonem o gwiazdach snów.

dla zawsze czujnej, dedykuję Margarithes

Drogą mleczną

na autostradzie pośrodku niczego,
mknące z naprzeciwka komety
snopem światła darzą.
w blasku ich ogonów,
staję się pędzącym autem
i tylko wielki wóz nad głową
toruje drogę dla moich marzeń.

Życie na szczycie

Bez wahania strzał po strzale,
sześć kul w powietrzu wirując mknie,
wszechmogący łaskawie doniósł do celu,
zmieniając ciąg następujących po sobie zdarzeń.

Strzałów sześć, wielomilionowa żałoba
w szarością okrytym kraju,
skąpany w niebieskim świetle okien,
przemykam słysząc, do poduszek kierowany lament.

Czy żałuję zbrodni doskonałej?
(przecież, wielu od lat planuje tak samo.
Sześć celów zakreślić, wypełnić się wiarą)
Na zawsze odmieniła moje postrzeganie.

Krótka seria, od nowa buduje moje życie,
zmiana perspektyw, trwanie w przesycie.
Szybkie samochody – brak czasu na teraz,
czy aby na pewno zostałem szczęściarzem?

obdarowany

cisza taka jakby, snem okraszona
o uszy wodny pył rozbija
tłumi dźwięki, twoje niosąc
myśli - smakiem jagód nasycone

jesteś - czuję twoją bliskość,
w dłoni owoc z jabłoni zakazanej
duszę doglądam - sok rumieńcem spływa,
kocham, grzeszę, w harmonii odżywam

oczy miłością myśli zeszklone,
kamień węgielny w moich murujesz
podsycam ogień - spełniony umieram
ciebie w sobie, okrywam pełnią nocy

dla najwspanialszej perły pod słońcem, dedykuję Margarithies

paralela

drżące ciało, bez ego
w letargu porzucone
ciągiem, tysięcy stalowych koni
wyrusza do świata obojętnej materii.
po oddanej nocy wędrówce,
świadomość pozostaje
miliardem słonych komet
w ciepłym żywocie spełnienia.
brakuje słów, smaku wiśni
nie opiszą – gruszki kształt?
miliardem słonych komet, jestem blisko
by razem, poza w sobie trwać.

dla najwspanialszej perły pod słońcem, dedykuję Margarithies

gwiazdy

powierniczki naszych marzeń

kamienie
zawieszone nad głowami

z czasem
obarczone zbyt wielkim pragnieniem



spadają
paląc za sobą ludzkie nadzieje

w kalejdoskopie

dotykam krople deszczu ostrą
jak brzytwa melancholią
zapalam świeczkę
choć wiem że to
niczego nie wyjaśni
gonię kapkę z policzka
ukradkiem żłobi lico
załamując kroki skowyczę
w kałużach nostalgii
rozmywając jesienne troski