a ja tylko żałuję,
że się wcześniej śmy nie poznali
i może by się stało, że zdeptane zamiecione i już
i nawet znienawidzić się też, śmy by zdążyli,
ale było by, pamiętać co i nie do końca, że krach
no bo, jak - nie - tak, że inaczej, być się też mogło stać,
a teraz, bo inaczej wziął chciał los i nici życia splótł se tak,
że zawisł żem był w przestrzeni bezruchu, gdzie
na pajęczynie, tego co wypada a co nie, być powinno, że
tkwię i smolę się jak mucha, bo nie sługa i chce nie słuchać
serce, łomocze tak jak se chce, w rytmie szminki i może pomarańczy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz